Κι ενώ στα ελληνικά παράλια ξεβράζονται μετανάστες κατά εκατοντάδες και στις μεγάλες πόλεις οι ευυπόληπτοι καταναλωτές μπορούν εύκολα τώρα να ψωνίζουν τα δάνεια και τις πιστωτικές τους κάρτες από τα σούπερ μάρκετ, ο πρώην υπουργός πολιτισμού και πρωθυπουργός εγκαινιάζει το αποτέλεσμα άλλης μιας ιδιωτικής πρωτοβουλίας κι επί τη ευκαιρία μας ενημερώνει κι εμάς που δεν έχουμε καταλάβει, τι παίζει:
«Σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, οι Έλληνες για μια ακόμη φορά αναζητούμε στην πλούσια δεξαμενή του πολιτισμού μας – αρχαίου, βυζαντινού, νεώτερου και σύγχρονου – την έμπνευση για να προχωρήσουμε μπροστά. Ζητάμε να επαναδιατυπώσουμε με όρους σύγχρονους τις διαχρονικές, πανανθρώπινες αξίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα για να αγκαλιάσουν ολόκληρο τον κόσμο.
Οι μεγάλοι Έλληνες καλλιτέχνες και δημιουργοί, […] που τόλμησαν με το έργο τους μια τέτοια σύνδεση, μας δείχνουν ότι αυτός ο στόχος είναι εφικτός. Αρκεί, για μια ακόμη φορά, να ταυτίσουμε το εθνικό με το αληθινό, όπως κελεύει ο Διονύσιος Σολωμός. Αρκεί να δούμε την ταυτότητά μας, τον πολιτισμό μας, ως ζωντανό οργανισμό που τολμά αντλώντας από την ιστορία του, να ανοίγει διαρκώς νέους δρόμους δημιουργίας».
Η άρνηση της ιστορίας που περιλαμβάνεται στις παραπάνω προτάσεις του πρωθυπουργού, συνδυάζεται άψογα με την κυρίαρχη άποψη του έλληνα για την Ελλάδα: βρισκόμαστε εκεί όπου η «ταύτιση εθνικού κι αληθινού» σημαίνει ότι αληθινό είναι ό,τι είναι και εθνικό, και όχι το αντίστροφο. Έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι , δυστυχώς, ο μέσος έλληνας πολίτης κουτσουρεύει την αλήθεια, την αντικειμενικότητα, τη διαϋποκειμενικότητα αν θέλετε, της κόβει λίγο από εδώ και λίγο από εκεί για να χωρέσει στο κοστούμι της ταυτότητάς του, στο αναγκαίο φαντασιακό υπόβαθρο της ύπαρξης του.
Σ’ αυτό, φυσικά, δεν είμαστε πρωτότυποι. Μα υπάρχουν και χειρότερα.
Η ΧΕΛΩΝΑ 