Για μια ελεύθερη Γάζα και μια αισιόδοξη Ελλάδα

Πρώτα έμαθαν από δουλειές του καρνάγιου, μετά έμαθαν να κουμαντάρουν καϊκια, αργότερα η θάλασσα τους ταρακούνησε, «απροσδιόριστοι» παράγοντες απείλησαν τις ζωές τους, άκουσαν τις σφαίρες να περνούν πάνω από τα κεφάλια τους, όμως πέτυχαν τον σκοπό τους, έγιναν και ήρωες και τώρα γυρίζουν κοντά μας.

Ο λόγος για τους τολμηρούς που συμμετείχαν στην  εξαιρετικά επικίνδυνη πρωτοβουλία «Free Gaza«, τους οποίους υποδεχόμαστε την Πέμπτη στις 7.30 στο λιμάνι του Πειραιά.

Πίσω τους αφήνουν, για την ώρα, τον αποκλεισμένο παλαιστινιακό λαό της Γάζας να διεκδικεί τα θεμελιώδη δικαιώματά του.

Τη χαρά για την επιτυχία της αποστολής και την επιστροφή ορισμένων εκ των συμμετεχόντων, δεν μπορεί παρά να επισκιάζει η πραγματικότητα του συνεχιζόμενου αποκλεισμού και η καθημερινή βία εις βάρος των παλαιστινίων.

Ας μην είμαστε απαισιόδοξοι σε μια τέτοια σχετικά χαρούμενη στιγμή. Όμως, όπως, το έθετε και ο Αντόνιο Γκράμσι στο «Παρελθόν και Παρόν»:

Πρέπει να παρατηρήσουμε πως, πολύ συχνά, η αισιοδοξία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας τρόπος να υπερασπίζεται κανείς την τεμπελιά του, την ανευθυνότητά του, την θέλησή του να μην κάνει τίποτα. Είναι επίσης μια μορφή μοιρολατρείας και μηχανιστικής αντίληψης. Υπολογίζει κανείς πάνω σε παράγοντες έξω από τη θέλησή του και τη δραστηριότητά του, τους εξυψώνει, φαίνεται πως φλέγεται από ιερό ενθουσιασμό και ο ενθουσιασμός δεν είναι παρά η εξωτερική λατρεία των φετίχ. Απαραίτητη αντίδραση που πρέπει να έχει σαν αφετηρία τη λογική. Ο μόνος δικαιολογημένος ενθουσιασμός είναι εκείνος που συνοδεύει την ικανή θέληση, την ικανή δράση, την πλούσια εφευρετικότητα σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που μεταβάλλουν την υπάρχουσα πραγματικότητα.