Ο ωραίος Antonio

Το να επιτρέπει  κανείς τη διαβίωση κάποιων ανθρώπων σε μια αβέβαιη κατάσταση, δεν είναι σωστό. Ενώ το να μπορεί κανείς να εντοπίσει και να αναγνωρίσει ποιος είναι ποιος και ποιος ακριβώς ζει πού και από πού, ποιος χρήζει προστασίας ή ίσως δεν χρήζει προστασίας, και άρα θα πρέπει να επαναπροωθηθεί στην χώρα προέλευσής του ή σε άλλη χώρα, κατά την άποψή μας, είναι ο ορθός τρόπος όχι μόνο για να τύχουν πλήρους σεβασμού τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για να προστατέψουμε την εθνική ασφάλεια και τα εθνικά συμφέροντα.

Ποιος το λέει αυτό; Ο Ύπατος Αρμοστής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, Antonio Gutteres, μετά τη συνάντησή του σήμερα με τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Ο Antonio έχει υπάρξει, όπως μας υπενθύμισε σήμερα και ο ΓΑΠ, πρωθυπουργός της Πορτογαλίας και πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς (όχι της πρώτης, προφανώς, και ούτε καν της δεύτερης).

Είναι πολύ αποκαρδιωτικό, από μια άποψη, να εκφράζονται έτσι εκείνοι που εκπροσωπούν τους θεσμούς που υποτίθεται ότι, με μεγάλο βαθμό αποδοχής, εκφράζουν τις ιδέες της ανθρώπινης αλληλεγγύης και της παγκόσμιας ειρήνης.

Νομίζω πως αυτές οι θέσεις δεν θα εκφράζουν και τον οργανωτικό ιστό της ύπατης αρμοστείας. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω από το έντυπο και ηλεκτρονικό υλικό τους που έχει πέσει κατά καιρούς στα χέρια μου. Μπορεί φυσικά αυτό να είναι απλά μια ελπίδα.

Έτσι έχουν τα πράγματα: Με την έλλειψη πολιτικού υποκειμένου στο δυτικό κόσμο, η φιλοσοφική επικέντρωση στο άτομο και η καταναλωτική ευδαιμονία πήραν το πάνω χέρι. Σήμερα οι ελίτ μπορούν να λένε ό,τι θέλουν ελέγχοντας όλες τις θέσεις ευθύνης.

Η όποια πιθανότητα μεταστροφής είναι μόνο στο χέρι μας.