Έγραφα, προ ημερών, για τον ΟΗΕ κι αυτούς που τον στελεχώνουν με αφορμή την επίσκεψη στην Ελλάδα του Ύπατου Αρμοστή για τους Πρόσφυγες. Ένα άρθρο του Chris Blattman στο μπλογκ του και το αντίστοιχο άρθρο στο Yale Daily News έρχεται κατά κάποιο τρόπο να μ’ επιβεβαιώσει σε σχέση με το ποιοι ελέγχουν σήμερα τέτοιους οργανισμούς, βάζοντάς με στη θέση μου. Μεταφράζω από το μπλογκ του Chris Blattman:
Χθες παρουσίασα μια συνάντηση με τον James O.C. Jonah, πρώην υπ’ αριθμόν δύο του ΟΗΕ (υπό τον Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι. […] Αφού πέρασε μια ζωή στον θεσμό, είναι βαθιά απογοητευμένος.
Πήγε στον ΟΗΕ το 1963. Γεννημένος στη Σιέρα Λεόνε, εκπαιδεύτηκε στην Αγγλία και τις ΗΠΑ, και τον προσέλαβαν κάποιοι εκ των φωτισμένων καθοδηγητών του ΟΗΕ. Τριάντα ένα χρόνια αργότερα, έφυγε για να επιβλέψει την μετάβαση στη δημοκρατία στη γενέτειρά του, αναλαμβάνοντας το υπουργείο οικονομικών της Σιέρα Λεόνε από το 1998 ως το 2001.
Έχω συνηθίσει οι διπλωμάτες να είναι διπλωματικοί. Ο Jonah τα είπε έξω από τα δόντια.
Είπε ότι ο Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι εκδιώχθηκε γιατί ήταν πολύ ικανός και ισχυρός. Είναι λογικό που το Συμβούλιο Ασφαλείας ήθελε να τον αντικαταστήσει με κάποιον πιο αδύναμο. Δηλαδή τον Κόφι Ανάν. Ο Ανάν, λέει ο Jonah, δεν είχε την αξιοπιστία ή τη διανοητική ικανότητα να γίνει σπουδαίος Γενικός Γραμματέας. Ο Μπαν Κι Μουν είναι αρκετά έξυπνος, αλλά δεν τα καταφέρνει οργανωτικά. Και με τους δυο, το Συμβούλιο Ασφαλείας πέτυχε αυτό που ζητούσε: Γραμματείς και όχι Στρατηγούς (στμ λογοπαίγνιο με το general secretary).
Επίσης ο Jonah δεν χρύσωσε το χάπι μιας ζωής σε διεθνή υπηρεσία. Τον ρώτησα τι θα συμβούλευε έντιμους φοιτητές με ενδιαφέρον στην διπλωματία και την ανάπτυξη. «Λοιπόν», είπε, «η ζωή είναι άδικη».
[…] Ο Jonah προειδοποίησε να μην δουλέψουν για τον ΟΗΕ, εκτός αν είναι στο πεδίο. Σήμερα οι άνθρωποι δουλεύουν στον ΟΗΕ επειδή είναι ένα επάγγελμα, κι όχι επειδή είναι ένα πάθος κι ένα λειτούργημα. Η καλή δουλειά σήμερα γίνεται από τις ΜΚΟ.
Το 1963, η γενιά του προσέβλεπε σε μια αναπτυσσόμενη Αφρική, έναν αποτελεσματικό κι ελπιδοφόρο ΟΗΕ και μια διεθνή υπηρεσία για την οποία θα ήσουν περήφανος. Είναι σαφές πως απογοητεύτηκε.
Αντί να αποτρέψει τους νέους από τη δημόσια υπηρεσία, θέλει να τη δουν χωρίς εξωραϊσμούς. «Η πολιτική είναι πολύ σκληρή», είπε. «Πρέπει να είσαι επίμονος και ο ιδεαλισμός δεν σε πηγαίνει πουθενά».
«Ο κόσμος είναι ένα πολύ δύσκολο μέρος. Αν φυλάς τα πρόβατα, καλό είναι να ξέρεις πού βρίσκονται οι λύκοι».
Φαντάζομαι πως και για τη γούνα του James Jonah θα μπορούσε κανείς να βρει ράμματα, όμως εμένα μου αρκεί αυτή η πραγματιστική περιγραφή των συνθηκών στους διεθνείς οργανισμούς, ειδικά μάλιστα στον ΟΗΕ. Ας προσέχαμε.
Η ΧΕΛΩΝΑ 