Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ένας θεσμός βαθιά αντιδημοκρατικός

Την ώρα που η ελληνική κοινή γνώμη κατευθυνόταν προς τα χωριά της για το Πάσχα το ελληνικόν, ο εκ των αντιπροέδρων της ευρωπαϊκής επιτροπής Σλοβάκος επίτροπος αρμόδιος για τις Διοργανικές Σχέσεις και τη Διοίκηση Μάρος Σέφκοβιτς, με το πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό σημείωμα, έδινε στη δημοσιότητα το σχέδιο της Επιτροπής για την προβλεπόμενη από τη συνθήκη της Λισαβώνας δυνατότητα «νομοθετικής πρωτοβουλίας» των πολιτών της Ένωσης.

Το προσχέδιο του κ. Σέφκοβιτς ατύχησε στον ελληνικό τύπο, καθώς, απ’ όσο μπόρεσα να δω, πέραν του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, μόνον η Καθημερινή και ο Ριζοσπάστης μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν, κατά διαφορετικό φυσικά τρόπο. Η μεν Καθημερινή δημοσίευσε πολύ ταιριαστά στο φύλλο της πρωταπριλιάς ένα κείμενο του επιτρόπου όπου περιγράφεται κάπως το σχέδιο, ενώ ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης, δυο μέρες αργότερα λοιδωρεί την πρωτοβουλία.

Πιθανόν η είδηση να χάθηκε στην καταιγίδα της κρίσης ή στο άναμμα των κάρβουνων για το ψήσιμο του οβελία, όμως εμένα μου λείπει η εξ αριστερών κριτική. Βεβαίως, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι όταν αρνείται στο σύνολό της την συνθήκη της Λισαβώνας, το «ευρωσύνταγμα» δηλαδή, δε χρειάζεται να τοποθετηθεί για τα επιμέρους. Θεωρώ, παρ’ όλ’ αυτά, μια τέτοια άποψη πολύ στενόμυαλη και ηττοπαθή. Στην τελική, η ατζέντα που βάζει η  συντηρητική ελίτ της Ένωσης και τα χρυσωμένα της χάπια δεν θα έπρεπε να μένουν αναπάντητα, σε όλα τα επίπεδα.

Οπότε, αφού ούτε η στοιχειώδης ενημέρωση δεν έχει γίνει προς την ελληνική κοινή γνώμη, ας περιοριστούμε καταρχάς σ’ αυτήν:

Σύμφωνα με το προσχέδιο του επιτρόπου θεσπίζεται, λοιπόν, διαδικασία νομοθετικής πρότασης πολιτών της Ένωσης. Πρόκειται για μια ελεγχόμενη διαδικασία συλλογής υπογραφών, η οποία πρέπει σε πρώτο στάδιο να γίνει σε τρεις τουλάχιστον χώρες και να συλλέξει 300.000 υπογραφές για ένα προτεινόμενο νομοθέτημα. Κατόπιν, το αίτημα υποβάλλεται στην Επιτροπή, η οποία κρίνει εντός διμήνου το παραδεκτό της πρωτοβουλίας.

Μετά, πρέπει να συλλεχθούν με τρόπο πιστοποιούμενο από την Επιτροπή εντός ενός έτους τουλάχιστον ένα εκατομμύριο υπογραφές από τουλάχιστον 9 χώρες (το 1/3 δηλαδή), από άτομα που έχουν δικαίωμα εκλέγειν και έχουν δηλώσει τον αριθμό της ταυτότητάς τους ή τον αριθμό κοινωνικής ασφάλισης. Υπάρχει επίσης ένα μίνιμουμ υπογραφών που απαιτούνται από κάθε χώρα, που είναι 750 επί τον αριθμό των ευρωβουλευτών που διαθέτει αυτή.

Αν καταφέρει κανείς θαρραλέος να φτάσει μέχρι αυτό το στάδιο, το μόνο που διασφαλίζει είναι ότι η Κομισιόν δεσμεύεται να απαντήσει δημοσίως εντός τετραμήνου αν σκοπεύει να προχωρήσει σε κάποια σχετική νομοθετική δράση ή όχι. Δεν δεσμεύεται η Κομισιόν να λάβει συγκεκριμένες αποφάσεις εντός συγκεκριμένου χρονικού περιθωρίου. Επίσης, η Επιτροπή διατηρεί το δικαίωμα να απορρίπτει προτάσεις που θεωρεί «γελοίες» ή «καταχρηστικές».

Ο αρμόδιος επίτροπος γράφει στην Καθημερινή:

Κατά την κατάρτιση του σχεδίου, επιδίωξα να διασφαλίσω με κάθε τρόπο μια διαδικασία απλή, εύχρηστη και προσιτή σε όλους και, επίσης, όχι υπερβολικά γραφειοκρατική.

Είναι προφανές ότι η μαφία της ευρωπαϊκής επιτροπής προσπαθεί στα ψιλά γράμματα να θωρακίσει τη θέση της απέναντι στα «μεγάλα λόγια» της συνθήκης της Λισαβώνας και να διασφαλίσει ότι το σύστημα του lobbying θα μείνει αμετάβλητο, τόσο στην έδρα της Επιτροπής όσο και σ’ αυτήν του ευρωκοινοβουλίου.

Εν ολίγοις, κοροϊδευόμαστε. Μόνο που δεν θα έπρεπε να είμαι ο μόνος που ασχολείται μ’ αυτό.

Ευτυχώς, βέβαια, αν κοιτάξει κανείς λίγο παραπέρα από τα σύνορα της ταπεινής μας χώρας, βρίσκει αντιδράσεις σε διάφορες διαβαθμίσεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, προτείνω να διαβάσετε τα εξής:

EU proposes rules on new democratic instrument
European Commission, obsoleted by the lightening pace at which the Internet changes expectations
Why the Commission’s proposal is nipping the citizen’s initiative in the bud

Άλλες σχετικές δημοσιεύσεις στην ελληνική γλώσσα: Deutsche Welle, Balkans.com