Καλά τα λέει ο Παύλος Παπαδόπουλος στο Βήμα για τη σχέση αλληλοεξάρτησης καπιταλιστών και κράτους:
Πραγματικά δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά καπιταλισμός και σύγχρονη δημοκρατία χωρίς το κράτος να διατηρεί κεντρικό ρόλο στην οικονομία και χωρίς τους πολιτικούς να γίνονται «νονοί της επιχειρηματικότητας».
Παρακάτω, όμως, τα μπερδεύει λίγο τα πράγματα:
Στην Ελλάδα οι «κανόνες» άλλαξαν. Π.χ. το μνημόνιο επιβάλλει την άρση του μονοπωλίου της ΔΕΗ στην παραγωγή και διανομή ενέργειας και του ΟΣΕ στους σιδηροδρόμους, ενώ παρά το γεγονός ότι δεν λέγεται ευθέως, το πιθανότερο είναι ότι η τρόικα δεν πρόκειται να επιτρέψει σε ένα κράτος που οδηγήθηκε στην πτώχευση να αυξήσει τη συμμετοχή του στο τραπεζικό σύστημα μέσα από τη δημιουργία ενός «δημόσιου πυλώνα». Ισχύει όμως το παράδοξο ότι παραλλήλως το κράτος έχει επενδύσει 3,5 δισ. ευρώ στις τράπεζες (συνολικά 28 μαζί με τις εγγυήσεις χωρίς να υπολογίσουμε τα 26 που πρόσφατα προστέθηκαν) και ουσιαστικά θα μπορούσε να τις ελέγχει σχεδόν όλες εξαφανίζοντας τους περισσότερους σημερινούς μετόχους.
Βεβαίως τα συμπεράσματα δεν είναι εύκολα, αφού ένα κράτος υπό πτώχευση και επιτήρηση δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να απολαμβάνει την ελάχιστη σημερινή εμπιστοσύνη από τους εταίρους του αν αποφάσιζε να ανακηρύξει εαυτόν «super τραπεζίτη».
Δεν πρόκειται λοιπόν για αλλαγή των κανόνων, αλλά για μεταφορά της εξουσίας που απολάμβανε το ελληνικό κράτος σε σχέση με τους καπιταλιστές σε διαφορετικό επίπεδο. Ό,τι μπορεί να παράξει ή να απομυζήσει πλούτο ανήκει στους «εταίρους» – μόνο που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους («ερμηνεία και καθυπόταξη», σας θυμίζει τίποτα;).
Το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση καλείται να σηκώσει το βάρος αυτής της κλοπής. Και το αναλαμβάνει σχεδόν με χαρά.
Η ΧΕΛΩΝΑ 