Τόσα και τόσα διαφορετικά είδη βυζιών

Ο Γκιστάβ Φλομπέρ

Και υπάρχουν, κύριέ μου, τόσα και τόσα διαφορετικά είδη βυζιών. Το βυζί μήλο, το βυζί αχλάδι – το λάγνο βυζί, το ντροπαλό βυζί, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Το πλασμένο για τους αμαξάδες, το μεγάλο, στρογγυλό κι αγνό βυζί, που το βγάζεις μέσα από ένα γκρίζο πλεχτό, όπου στέκεται ζεστά-ζεστά, νταβραντισμένο και σκληρό. Το βυζί του βουλεβάρτου, βαριεστημένο, πλαδαρό και χλιαρό, που κουνιέται δώθε-κείθε μες στο μεσοφόρι, βυζί που το δείχνεις στο φως των κεριών, που ξεπροβάλλει μέσα απ’ το μαύρο του σατέν, όπου τρίβεις την ψωλή σου, και που σύντομα εξαφανίζεται. Τα δύο τρίτα του βυζιού ιδωμένα στο φως των πολυελαίων, στην άκρη των θεωρείων στο θέατρο, άσπρα βυζιά που η καμπύλη τους μοιάζει απέραντη καθώς κι ο πόθος που εκπέμπουν. Μυρίζουν ωραία τούτα εδώ· ζεσταίνουν το μάγουλο και κάνουν να χτυπά η καρδιά. Πάνω στη λαμπρότητα της επιδερμίδας τους απαστράπτει η έπαρση, είναι πλούσια και μοιάζουν να σου λένε περιφρονητικά: «μαλακίσου, φιλαράκο, μαλακίσου, μαλακίσου». Κι ακόμα το βυζί μαστάρι, μυτερό, πλασμένο για όργια, πρόστυχο, καμωμένο σαν το φλασκί του κηπουρού για τους σπόρους, λεπτό στη βάση του, μακρόστενο, χοντρό στην άκρη. Ανήκει στη γυναίκα που γαμείς πισωκολλητά, ολόγυμνη, μπροστά σ’ ένα μεγάλο, καπλαντισμένο με μαόνι καθρέφτη. Το μαραγκιασμένο βυζί της αραπίνας που κρέμεται σα σάκκος. Ξερό σαν την έρημο και άδειο όπως κι αυτή. Το βυζί της νέας κοπέλας που φτάνει απ’ τον τόπο της, ούτε μήλο, ούτε αχλάδι, μα ευγενικό, ευπρεπές, καμωμένο για να εμπνέει πόθους και όπως πρέπει να είναι ένα βυζί. Επίσης το βυζί της κυρίας, θεωρούμενο αποκλειστικά σαν ευαίσθητο σημείο· τούτο εδώ δέχεται αγκωνιές στους καβγάδες, και δοκάρια, στη μέση του δρόμου. Συνεισφέρει μονάχα στον εξωραϊσμό του προσώπου και πιστοποιεί το φύλο.

Το καλό βυζί της παραμάνας, όπου βυθίζονται τα χέρια των παιδιών που στηρίζονται πάνω του για να ρουφήξουν πιο άνετα. – Στην επιφάνειά του διασταυρώνονται βαθυγάλαζες φλέβες. Χαίρει σεβασμού μέσα στην οικογένεια.

Τέλος το βυζί κολοκύθα, βυζί πελώριο και πρόστυχο, που σου γεννά την επιθυμία να χέσεις πάνω του. Είναι αυτό που ποθεί ο άντρας όταν λέει στην τσατσά: «Θέλω μια γυναίκα με μεγάλα βυζιά». Αυτό εδώ αρέσει στα γουρούνια σαν κι εμένα, και τολμώ να πω, σαν κι εμάς.

Απόσπασμα από επιστολή του Γκιστάβ Φλομπέρ προς τον φίλο του Λουδοβίκο Μπουγιέ, γραμμένη στην Πάτρα, στις 10 Φεβρουαρίου 1851. Ο Φλομπέρ τελείωνε εκείνες τις ημέρες ένα μεγάλο ταξίδι στην ανατολή. Το απόσπασμα για τα βυζιά είχε πέσει για δεκαετίες θύμα της κοπτοραπτικής της ανιψιάς του συγγραφέα Καρολίνας, που φρόντισε την έκδοση της αλληλογραφίας του μετά τον θάνατό του. Η αδικία προς τα βυζιά αποκαταστάθηκε μόλις το 1980, με την έκδοση των αρχικών επιστολών από την Πλειάδα. Μετάφραση: Νίκος Αλιφέρης, από το μικρό βιβλίο «Γράμματα του Φλωμπέρ απ’ την Ελλάδα», Εκδόσεις Άγρα, 1995.

Σεξ στο Παρίσι, σεξ και στη Ναμπλούς

Το έγκριτο Βήμα μάς ενημερώνει ότι, πιθανώς, ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί έχει τον τελευταίο καιρό βελτιώσει τη λίμπιντό του, χάρη στην άσκησή του με την προσωπική του γυμνάστρια. Η 26χρονη Ζουλί Ιμπεριαλί δηλώνει σχετικά με τη μέθοδό της:

Η άσκηση [των περινεϊκών μυών στο κάτω μέρος της λεκάνης] όχι μόνο βελτιώνει τη στάση του σώματος,αλλά βελτιώνει και τη σεξουαλική ζωή όλων των πελατών μου.Η καλή κατάσταση του περινέου αποτελεί σημαντικό παράγοντα για μια καλή ερωτική ζωή και αποτελεί κομβικό σημείο της μεθόδου μου.Υπήρξε ταμπού για πολύ καιρό και απευθυνόταν μόνο στις εγκύους. Το περίνεο όμως αποτελεί το δάπεδο του σώματός μας κι αν δεν το κρατάμε σε φόρμα είναι σαν να έχουμε ένα σπίτι χωρίς δάπεδο. Η εξάσκησή του μας προσφέρει συνείδηση του εσωτερικού του σώματός μας.

Από έναν άλλο κόσμο, θα ‘λεγε κανείς, ο Βιτόριο Αριγκόνι, ακτιβιστής του International Solidarity Movement στην Παλαιστίνη, μιλά για τη σεξουαλική ζωή των Παλαιστινίων σε συνθήκες βίας:

Να κάνεις έρωτα κάτω από τις βόμβες. Θυμάμαι έναν φίλο από τη Ναμπλούς να μου λέει πόσο του ήταν δύσκολο κατά την κατοχή να βρει χρόνο για μια ιδιωτική στιγμή με τη γυναίκα του. Ένα απόγευμα, καθώς βρίσκονταν ξαπλωμένοι σε μια τρυφερή αγκαλιά, μια σφαίρα καρφώθηκε στο προσκεφάλι τους, λίγα εκατοστά από τα κεφάλια τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις έρωτα κάτω από τις βόμβες αυτές τις ημέρες στη Γάζα και το συζυγικό μέλλον των ζευγαριών νέων Παλαιστινίων διαμορφώνεται δύσκολο. Πολλοί έχουν χάσει τα σπίτια τους και είναι αναγκασμένοι να ζουν στα σχολεία της UNRWA ή να συνωστίζονται μέχρι κι είκοσι άνθρωποι σ’ ένα μικρό διαμέρισμα. «Απόψε είναι Σάββατο και τα ζευγάρια στο Τελ Αβίβ βγαίνουν και διασκεδάζουν στα κλαμπ ή στην παραλία. Στο μεταξύ, εδώ δεν μπορούμε καν να κάνουμε έρωτα στα κρεβάτια μας», λέει ο Ουισάμ που παντρεύτηκε τον Νοέμβριο. «Έχουμε βέβαια προβολείς», λέει, καθώς μας δείχνει τις λάμψεις προς το νότο, απόδειξη ότι οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται κανονικά. Νέοι όπως ο 19χρονος Ουισάμ, γίνονται πατέρες πολύ νωρίς στη ζωή τους και παππούδες στη μέση ηλικία, γνωρίζοντας ότι, αφού ζουν στην Παλαιστίνη, αυτή είναι η μόνη μορφή αθανασίας που είναι δυνατή.

Wie es geht, wenn alles steht…

Θα συγχωρήσουμε τον ανώνυμο μεταφραστή που δεν κράτησε και την ομοιοκαταληξία, αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε το κέφι με το οποίο μετέφρασε κάτι που, συνήθως, μεταφράζεται αυτομάτως ή μηχανικά.

Τι να κάνετε, όταν όλα είναι όρθια

Το σώμα ως εργαλείο

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την  τύχη να παρακολουθήσω μια ανοιχτή πρόβα της παράστασης  «Κοραή 4, προσβάσιμος χώρος«. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στα παλιά κρατητήρια της Γκεστάπο, αν και είναι επισκέψιμα εδώ και δεκαεπτά χρόνια, από τότε που, στα πλαίσια της εθνικής συμφιλίωσης, ο τότε πρωθυπουργός εγκαινίασε τον χώρο που ανήκει στην Εθνική Ασφαλιστική και στοιχειώνει, μ’ έναν μυστήριο τρόπο το κέντρο της Αθήνας.

Τώρα, πώς έτυχε την ίδια εκείνη μέρα να δω αυτή την ταινία, δεν το ξέρω. Από εκείνη τη μέρα, όμως, αισθάνομαι την εκκρεμότητα κι επειδή ο χρόνος είναι λιγοστός, ορίστε το τρέιλερ.

Άντε τώρα, να εξηγήσω τη συνάφεια…

Κάτω τα χέρια απ’ τους νταβατζήδες!

Διαβάζω στο Βήμα της Παρασκευής 11/4/08:

ΤΖΑΚΑΡΤΑ. Σε μια προσπάθεια να πατάξουν την πορνεία στους χώρους που προσφέρουν μασάζ, οι αρχές της Νότιας Ιάβας, στην Ινδονησία, επέβαλαν στις εργαζόμενες εκεί να φοράνε ζώνες αγνότητας και μάλιστα με κλειδαριά. Το μέτρο ξεσήκωσε ήδη θύελλα διαμαρτυριών. Η αρμόδια για γυναικεία θέματα υπουργός Μουτία Χάτα δήλωσε ότι το μέτρο προσβάλλει τις γυναίκες. Η ζώνη αγνότητας θυμίζει κορσέ, είναι μαύρου χρώματος και έχει μια κλειδαριά στην αριστερή πλευρά της, ώστε να είναι δύσκολο να την ανοίξει κάποιος. Τα κλειδιά βρίσκονται στην κατοχή του ιδιοκτήτη του ινστιτούτου. «Αυτός δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπίσεις την πορνεία.Προσβάλλει τις γυναίκες σαν να είναι εκείνες που φταίνε» δήλωσε η υπουργός.

Άκου, λέει, «τα κλειδιά βρίσκονται στην κατοχή του ιδιοκτήτη του ινστιτούτου»!

Δυστυχώς δεν έχω χρόνο τώρα για να εντοπίσω πηγές σχετικές με την πορνεία και ειδικότερα τον σεξουαλικό τουρισμό στις χώρες της Άπω Ανατολής. Σε κάποια άλλη ευκαιρία μπορεί να επανέλθω.

Δουλειά για άντρες – ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Είδα χθες βράδυ στον Μικρόκοσμο (μαζί μ’ άλλους έξι) τη «Δουλειά για άντρες» του 35χρονου Φινλανδού σκηνοθέτη Αλέξι Σαλμενπέρα. Μετά από δύο ταινίες μικρού μήκους, μια μεγάλου μήκους και μερικές δουλειές για την τηλεόραση, ο όχι πια πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης παρουσιάζει μια ιστορία αλλοτρίωσης, όπως εξάλλου και ένα μεγάλο κομμάτι του σύγχρονου εκτός Χόλιγουντ κινηματογράφου.

Ένας Φινλανδός εργάτης απολύεται από την χειρωνακτική του εργασία και δεν τολμά να το πει στην καταθλιπτική σύζυγό του. Αντιθέτως, με τη συνέργεια δύο κάπως αλκοολικών φίλων, απολύτως αλλοτριωμένων από το αντικείμενο της εργασίας τους και την ίδια τους τη ζωή, για να θυμηθούμε τον θείο Κάρολο όταν ήταν νέος, μετατρέπεται σταδιακά σε ζιγκολό για να εξασφαλίσει τα προς το ζην.

Εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής, όμως με κούρασαν τα σφιχτά κάδρα πάνω στο πρόσωπό του – ως πότε θα πρέπει να παρακολουθούμε τη σιωπή-μάσκα των «πραγματικών αισθημάτων» για να συμμετάσχουμε συναισθηματικά σε μια ταινία; Γιατί δηλαδή μόνο η σιωπή εκφράζει τον πόνο;

Αυτό που κρατά περισσότερο το ενδιαφέρον σε ταινίες όπως αυτή, είναι, νομίζω, οι εικόνες της αλλοτρίωσης.

«Σπάνια σινεφίλ» ταινία, όπως διάβασα κάπου, δεν είναι. Σε κρατά όμως στον κόσμο της, αν και θυμίζει άλλες ταινίες με αντίστοιχα θέματα – για το ζήτημα της απόλυσης που δεν ανακοινώνεται θυμηθείτε και το «L’ emploi du temp» (εκεί έχουμε βέβαια πολύ ισχυρότερη ψυχοπαθολογία, αλλά η ταινία είναι γαλλική!), ενώ για τη σύνδεση εργασίας – ανεργίας – αλλοτρίωσης – σώματος υπάρχει και το υπέροχο «The Full Monty» του Πίτερ Κατανέο (του οποίου, παρεμπιπτόντως, είδαμε προχτές στην τηλεόραση και το «Lucky break«, άλλη μια πολύ ωραία και χαρακτηριστικά αγγλική ταινία).

Διαφωνώ κάπως και με τον Μήτση που γράφει στο Αθηνόραμα κάτι για Μάικ Λι και Καουρισμάκι. Αν είναι ανάγκη να αναφερθούμε στη δουλειά ενός σκηνοθέτη για να περιγράψουμε τη δουλειά ενός άλλου, σημαίνει ότι δεν εκτιμούμε και τόσο τη φωνή του δεύτερου, έτσι δεν είναι;

ΑΝΑΝΕΩΣΗ 17/1/2008: Και να που οι ταινίες δεν υπερβαίνουν την πραγματικότητα:

http://www.tovimadaily.gr/Article.aspx?d=20080117&nid=7196187