Προβοκατόρικες ερωτήσεις και προβοκατόρικες απαντήσεις

Από μικρή συνέντευξη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο Times Higher Education:

Έχετε περιγράψει το Δεκαεπτά Αντιφάσεις και το Τέλος του Καπιταλισμού ως το πιο επικίνδυνο βιβλίο που έχετε γράψει. Αν τα βιβλία έχουν ακόμη τη δύναμη να είναι επικίνδυνα, γιατί το κάψιμο ή η απαγόρευσή τους είναι ακόμη μια σχετικά σπάνια τακτική των κυβερνήσεων ή άλλων αρχών;

Δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που το να έχεις ένα βιβλίο του Μαρξ στη βιβλιοθήκη σου μπορεί να οδηγούσε στην «εξαφάνισή» σου σε πολλές λατινοαμερικάνικες δικτατορίες και κατασχέσεις «επικίνδυνων κειμένων» συμβαίνουν καθημερινά σε πολλά μέρη του κόσμου. Στη δική μας γωνιά της γης αυτό δε συμβαίνει διότι υφίστανται άλλα λιγότερο σκληρά μέσα λογοκρισίας και ιδεολογικού ελέγχου για να κρατούν τα επικίνδυνα βιβλία «στη θέση τους» και να περιορίζουν την επιρροή των αισθημάτων τα οποία αυτά εκφράζουν και μεταδίδουν. Στο μεταξύ, οι δυνάμεις που καθιστούν επαγγελματική την αυτολογοκρισία είναι επίσης αποτελεσματικές στον περιορισμό του σχηματισμού και της επίδρασης των επικίνδυνων ιδεών.